-
Het verhaal van de Dierenschool
Er was eens een groepje dieren dat een Dierenschool wilde oprichten. Een school om zo goed mogelijk Dier te worden. Toen ze het curriculum gingen samenstellen, bleek het nog niet zo eenvoudig om iedereen tevreden te stellen.
Uiteindelijk kozen ze vier vakken uit: vliegen, zwemmen, klimmen en lopen. Natuurlijk zouden alle dieren alle vakken krijgen. De eend bleek heel goed in het vak zwemmen. Beter nog dan de docent zelf. Voor rennen en vliegen haalde hij ook vrij goede cijfers, maar in klimmen was hij ronduit slecht. Daarom schrapten ze de lessen zwemmen voor hem, zodat al zijn aandacht naar het klimmen kon uitgaan.
Na een tijdje haalde hij daardoor gemiddelde scores voor zwemmen, maar gemiddeld is gelukkig nog steeds voldoende op een school. Klimmen bleef een zorgelijk laag cijfer op zijn rapport.
Lastpost op school
De adelaar vonden ze een lastpost. In de klimklas had hij namelijk zo zijn eigen manier om naar de top van de boom te komen. En die was tegen de regels. Hij moest vaak nablijven en strafregels schrijven: ‘Valsspelen mag niet’, vijfhonderd keer.
De beer zakte. Ze vonden hem lui, vooral in de winter. Hij functioneerde beter in de zomer, maar ja, dan was er geen school. De zebra spijbelde vaak. Vooral omdat de pony’s hem plaagden met zijn strepen. Dat maakte hem verdrietig.
Uit de pas
De kangoeroe was een van de besten bij het vak rennen, maar hij moest net als de anderen met vier poten leren rennen. Dat lukte hem niet goed. De vis ging van school af. Hij verveelde zich. Voor hem waren alle vakken hetzelfde. Maar niemand begreep hem.
De bij was echt dé probleemleerling van de school, dus stuurden de docenten hem naar dokter Uil om hem te laten testen. Dokter Uil kwam tot de conclusie dat er bij de geboorte al iets mis was gegaan met de bij.
Hij zou een extra rugzakje met begeleidingsgeld moeten krijgen om de school te kunnen doorlopen. De vleugels van de bij waren te klein en zaten helaas op de verkeerde plaats, vond dokter Uil. De bij zag zelf nooit het onderzoeksrapport, dus hij vloog onbezorgd en lekker door.
Herkenbaar?
Dat kan bijna niet anders. We focussen al sinds mensenheugenis op wat niet goed gaat, en daarom verbeterd moet worden. Ongeacht zijn of haar talenten persen we ieder kind in dezelfde mal. En dat is dom. Zinloos. En verspilling van misschien wel ongekende mogelijkheden. Want als we van Johan Cruijff een wielrenner hadden willen maken of hem hadden opgeleid voor een keurige kantoorbaan, was hij nooit zo groot geworden. Als we zijn passie en talenten niet hadden willen zien, zijn ambitie hadden ontkend, hadden we hem – en onszelf! – enorm veel tekortgedaan.
Wat is het goud in jou?
Verruim de horizon 