Gemeenschapszin
In een dorp in zuidelijk Afrika had een man mais gestolen van zijn buurman. Uiteraard is dit ook in Afrika verboden en de buurman ging zijn beklag doen bij de dorpsoudste. De dorpsoudste riep een vergadering bijeen om zich over deze kwestie te buigen. “Waarom heb jij mais gestolen van je buurman”, vroeg hij. “Omdat ik honger had en mijn gezin te eten wilde geven. En mijn buurman heeft mais genoeg. Hij zal een beetje mais niet missen.”
De dorpsoudste trok zich terug om na te denken. En de volgende dag riep hij het dorp bijeen om het vonnis te horen. “Stelen mag niet”, zei hij.” En hij veroordeelde de dief tot het vergoeden van de schade en het maken van openbare excuses aan zijn buurman. “Maar ik veroordeel ook onszelf als gemeenschap. Dat wij niet hebben gezien dat deze man honger leed, of dat we het wel gezien hebben maar niets gedaan hebben om hem te helpen. Ik veroordeel het dorp ertoe deze man en zijn gezin er weer bovenop te helpen.”
Dit verhaal komt uit de Afrikaanse Ubuntu cultuur. Een cultuur die zich het beste laat omschrijven met de zin “Ik ben omdat wij zijn”. Een mens is pas een mens door andere mensen. Alleen is een mens niets en kan een mens niets. Zonder eten, drinken en een woning gaat het niet. Maar evenmin zonder een arm om je heen en het gevoel ertoe te doen, zonder de wetenschap dat anderen op jou zitten te wachten, nee, afhankelijk zijn.
Verruim de horizon 