Verloren dochters
De documentaire Verloren dochters (2016) laat een stukje zien uit het leven van moeder Anita de Wit, wiens dochter Angelique (15) in handen is gevallen van loverboys. Anita zoekt naar een manier om haar dochter te redden. Twee specifieke scènes laten mij niet meer los: hoe een loverboy in een confrontatie opeens zijn echte gezicht laat zien. En de scène waarin Angelique, gevlucht voor haar uitbuiter, op de bank een telefoontje van een klant krijgt. Hoe ze met tranen in haar ogen met haar moeders arm om zich heen zijn vragen beantwoordt. ‘Anaal lekker losgaan? Dat kost vijftig euro extra.’
Een documentaire over echte mensen met echte pijn. Een realistisch beeld van loverboys als de mensenhandelaren die ze zijn. Bij mensenhandelaren denken mensen vaak aan grote bendes die grensoverschrijdend groepen vrouwen ronselen, ontvoeren, misleiden. Dit laat zien dat mensenhandel net zo goed kan gaan over de jongen uit de straat die zich voordoet als lief vriendje van je tienerdochter. Om haar vervolgens geleidelijk aan te dwingen tot seks met zijn vrienden en daarna met klanten. De slachtoffers kunnen worden gedwongen door geweld – de bekende honkbalknuppels en de sigarettenpeuken – maar evengoed door psychische druk, zoals door chantage met een naaktfoto die de uitbuiters in handen hebben gekregen.
Echte mensen met echte pijn
Hoe verschillend het delict er ook uitziet, de slachtoffers lijken heel vaak op elkaar: ze zijn kwetsbaar. Kwetsbaar doordat ze uit een gezin komen met een misbruikachtergrond of een scheiding, kwetsbaar omdat ze licht verstandelijk beperkt zijn of omdat ze een extreem laag zelfbeeld hebben. Deze documentaire legt die kwetsbaarheid als geen andere bloot.
Verruim de horizon 