Tijdelijke rustplaats

• Vorst van mensenzielen

In een land waarvan de oppervlakte wel voor de helft uit woestijn bestond, regeerde een trotse vorst. Hij woonde in een prachtig paleis dat omgeven was door een luisterrijke tuin.

Op een dag kwam er een karavaan aan, geleid door een man die de wetten kende van de woestijn én de harten van de mensen. Hij leidde de karavaan de tuin van het paleis binnen.

Vertoornd, omdat iemand met zijn kamelen zomaar de paleistuin binnenkwam, vroeg de vorst met boze stem aan de leider van de karavaan: “Zie je niet dat dit het paleis is van de vorst en niet een rustplaats voor karavanen?”

De man antwoordde “Ach zó! Ik dacht dat dit een tijdelijke verblijfplaats voor karavanen was.”

“Nee!”, sprak de vorst op strenge toon.

Hierop zei de man: “Toch ben ik ervan overtuigd dat dit een rustplaats voor karavanen is. Omdat je vader, je grootvader en al je voorvaderen die in dit paleis hebben gewoond en geregeerd, hier nu niet meer zijn, heb ik het gevoel dat iedereen hier tijdelijk woont en dan verder trekt naar een andere wereld. Ook u zult op zekere dag uw reis voortzetten. Heeft u daartoe reeds uw voorbereidingen getroffen?”

De vorst begreep de woorden van de karavaanleider. Het werd hem onmiddellijk duidelijk dat deze wereld in werkelijkheid niets anders is dan een tijdelijke verblijfplaats voor karavanen die door de woestijn trekken. De vorst deed afstand van zijn heerschappij en werd een vorst van mensenzielen.