Opkikkertje

• Paddelen

Twee kikkers liepen op een hete, stoffige landweg te wandelen. Ze waren al een poosje onderweg en ze kregen behoorlijk dorst. Onverwachts zagen ze voor een boerderij een melkkan staan. Eén van de kikkers sprong zonder aarzelen in de kan om zijn dorst te lessen. Hij dronk en dronk. Toen zijn buik vol was, keek hij vol verlangen naar boven, naar de onbereikbare rand van de kan.

“Help me”, riep hij zijn vriend toe. “Ik heb geen dorst meer en kan niets meer drinken. Maar hier kom ik niet meer uit”!

De andere kikker sprong in de kan om te helpen. “We moeten allebei verdrinken, we zitten in de val,” jammerde hij. “Dan blijft er niets anders over dan verder te paddelen.”

Het duurde niet lang of de eerste kikker werd moe. Uitgeput riep hij zijn vriend toe: “Ik kan echt niet meer. Ik kan niet meer paddelen, niet langer ploeteren, niet meer zwemmen. Ik geef het op – vaarwel!”

Zijn redder echter moedigde hem weer aan en riep: “Je moet volhouden zolang je nog kunt zwemmen!” “Als we nu opgeven, zijn we allebei verloren.”

Terwijl zijn vriend met laatste kracht verder ploeterde, zocht hij naar een geschikte strategie om weer uit de kan te komen. Want één ding begreep hij duidelijk! Opgeven kun je nog altijd. En zo ploeterden ze samen verder en verder.

Twee lange, bange uren vergingen. De voor hun leven vechtende kikkers paddelden met laatste kracht. Toen hun voeten al lam waren geworden en zij hun einde zagen komen, voelde één van hen plotseling dat de melk onder zijn voeten vaster werd. Verbaasd en vol nieuwe moed paddelden ze zo hard zij konden. De melk werd vaster en vaster en zo werd door het paddelen uit melk boter! Toen de hele kan vol boter was, lukte het de kikkers, met laatste kracht de kan uit en de vrijheid in te springen. Ze waren gered.