Een wijze meester onderrichte zijn leerling Ali in de diepe geheimen van de wijsheid, en beval hem deze geheimen in zijn borst te bewaren en er nooit over te spreken, opdat de wijsheid niet misbruikt zou kunnen worden.
Ali hield de geheimen veertig dagen in zijn borst verborgen zoals een zwangere vrouw haar kind draagt. Maar toen kon hij ze niet meer terughouden, hij moest erover spreken, het werd hem te benauwd in de borst – maar spreken mocht hij niet.
In zijn nood liep hij de wildernis in en kwam bij een waterput. Hij boog voorover, duwde zijn hoofd onder water en riep zijn geheimen het water in. Toen voelde hij zich verlost en de benauwenis was verdwenen.
Na enkele dagen groeide naast de waterput een riet. Het groeide en groeide, en al heel gauw was het zo groot als een mens.
Een jonge schaapherder kwam bij de put om te drinken. Terwijl hij zijn dorst leste, werd ineens zijn hart verlicht. Zijn blik viel op het riet, hij sneed het af en maakte er een fluit van. Terwijl hij zijn schapen hoedde, speelde hij op de fluit. Mensen die voorbijtrokken hoorden zijn fluitspel en begonnen te huilen van ontroering en verrukking. Zelfs de schapen kwamen bij elkaar om naar zijn spel te luisteren.
De faam van de fluit spelende herder verspreidde zich in het gehele land.
Uiteindelijk hoorde ook de wijze meester van de schaapherder en zijn spel, en hij wenste de herder te zien. Deze werd bij hem gebracht en de meester verzocht hem op zijn fluit te spelen. Toen de herder speelde werden de harten van de leerlingen, die op dat moment bij de meester waren, verlicht, en de verrukking was zo intens dat iedereen zijn tranen de vrije loop liet.
En de meester zei met een geheimzinnige glimlach: “De melodie van de fluit vertelt van de geheimen die ik Ali eens heb toevertrouwd – hij heeft dus toch gesproken.”
Verruim de horizon 