Er was eens een monnik die erg graag ononderbroken in stilte wilde zijn, maar om zo te kunnen mediteren, moest hij eerst zorgen dat hij water en voedsel had. Er was een boerderij in de buurt waar hij elke dag bedelde wat om melk, water en eten.
Op een dag zei de boer: “Luister eens, je komt hier nu elke dag. Waarom neem je geen koe? Die laat je gewoon gra-zen, jij mediteert, die koe zet je aan een paal, dan heb je elke dag melk en hoef je dat hele eind niet te lopen.”
De monnik vond dat nog niet zo’n slecht idee, maar hoe moest hij dan warm eten? “Nou,” zei de boer, “net als ik en iedereen, neem gewoon een vrouw, die zorgt wel voor je eten terwijl jij mediteert.”
Zo gezegd, zo gedaan. Hij zocht een vrouw, hij trouwde en leefde zoals iedereen.
Na één jaar zei de vrouw: “Wat zou je denken van kinderen? Het is mijn doel in het leven om kinderen te krijgen.” De monnik toog weer naar de boer en die gaf hem raad: “Dat kun je rustig doen. Je vrouw zorgt gewoon voor de kinderen en de kinderen kunnen helpen met melken, water halen en koken.”
Tien jaar later stond er een gigantische onderneming en hij kwam nooit meer aan mediteren toe …
Verruim de horizon 