-
Een klein verhaaltje met een diepe betekenis …
Een man vond zichzelf heel intelligent. Hij was ervan overtuigd, dat niemand hem iets wijs kon maken. Op een dag verdwaalde hij in de woestijn. Na vele dagen hongerig en dorstig te hebben gezworven, zag hij in de verte een oase.
“Laat je niet beetnemen”, zei hij tegen zichzelf, “De oase bestaat helemaal niet echt, ze is slechts een fata morgana.” Hij naderde de oase, maar die verdween niet. Integendeel: de man zag dadelpalmen, gras en zelfs rotsen waar water overheen stroomde.
“Wees voorzichtig,” waarschuwde hij zichzelf. “Het is allemaal een uitwas van je hongerfantasie!” Nu hoorde hij ook het water klateren. “Aha”, dacht hij, “Typisch een hallucinatie van het gehoor.”
De volgende dag vonden twee bedoeïenen hem aan de rand van de oase, hij was dood. “Begrijp jij dat, hij was er zo dichtbij?” vroeg de ene. “Hij heeft er niet aan geloofd”, antwoordde de ander, “Hij was een modern mens.”
Verruim de horizon 