Natuurlijke drift

• De kikker en de schorpioen

Er waren eens een schorpioen en een kikker die elkaar ontmoetten. De kikker sprong altijd vrolijk rond op het land en was dan weer in het water en dan weer op het land. De schorpioen had dat allemaal zo eens aangezien en besloot op een dag eens een praatje te gaan maken met de kikker. “Zo, kikker,” zei de schorpioen. “Je hebt het nogal naar je zin, he?” “Ik mag niet klagen,” zei de kikker. “Kun je mij niet eens naar de andere kant van het water brengen?” vroeg de schorpioen. “Ik wil wel eens wat meer van de wereld zien. Kan ik niet eens een keer op jouw rug naar de overkant… dat jij me brengt… en ik op je rug zit?” “Ik weet het niet,” zei de kikker aarzelend. “Als we dan op de helft zijn, prik je me zeker en dan ga ik dood!” “Denk nu toch eens goed na,” zei de schorpioen. “Dat zou ik nooit doen! Als ik jou prik en jij gaat dood, dan verdrink ik ook. Dus, wat denk je, zullen we het doen?” De kikker dacht enige tijd na en zei: “In orde, dat klinkt logisch, kruip maar op mijn rug.” Zo gezegd, zo gedaan. De schorpioen kroop voorzichtig op de rug van de kikker en zo zwommen ze samen de sloot over. Ze waren nog niet halverwege toen de kikker plotseling een stekende pijn in zijn rug voelde. “Wat doe je nu?!” schreeuwde de kikker. “Nu ga je zelf ook dood! Waarom doe je dat nou?!” De schorpioen zei een beetje verlegen: “Ik kan het niet laten … Dat is mijn inborst, mijn karakter.”

Ook al lijken dingen soms logisch, logica is maar flinterdun. In basale situaties is ons karakter vaak sterker dan de logica en neemt het de sturing over. Ik moest bij dit verhaal denken aan onze klimaatproblemen: Waarom doen we niet dat wat logisch is?