Ter verruiming van de horizon

Soms dwaal ik door de krochten van het internet, op zoek naar verhalen die de tijdgeest in hun greep houden. En dan stuit ik op iets dat zich de “manosfeer” noemt, een digitaal landschap waarin het man-zijn centraal staat. Geen stoffige achterkamer, geen oude jongens-krentenbrood, maar een netwerk van platforms waar de zoektocht naar identiteit en betekenis zich ontvouwt — van TikTok tot Reddit, van podcasts tot fora.

Hier verzamelen zich verhalen van jonge mannen die willen groeien, die zoeken naar discipline, kracht en richting. De posts zijn doorspekt met adviezen: train je lichaam, je geest en vooral je doorzettingsvermogen. Streef naar succes, durf te falen, leer op te staan. Voor velen is dit een motiverende en inspirerende plek, een kompas in een maatschappij die voortdurend in beweging is.

Maar wie dieper graaft in de manosfeer, schraapt al snel een laagje van het glanzende oppervlak weg. Wat eerst klonk als zelfverbetering, blijkt niet zelden een voedingsbodem voor uitgesproken en subtielere misvattingen over vrouwen, feminisme en gelijkwaardigheid. De schaduwzijde ontvouwt zich: uitspraken waarin minachting voor vrouwen en het verheerlijken van traditionele rollen een gemeenplaats vormen. Soms grof, vaak geraffineerd, maar altijd met een venijnig randje.

Het is makkelijk om deze digitale gemeenschap weg te zetten als vergaarbak van boosheid en misogynie. Maar de werkelijkheid is weerbarstiger. Hier vind je jonge mannen die zich afkeren van een wereld die ze niet begrijpen. Ze zoeken houvast en stuiten op radicale ideeën, terwijl ze vooral verlangen naar erkenning en verbinding.

De manosfeer houdt ons een spiegel voor: over het verlangen naar authenticiteit, over de worsteling met verwachtingen, over het snakken naar een gemeenschap waar je mag zijn wie je bent — en de keerzijde als die gemeenschap je aanmoedigt om anderen uit te sluiten.

Misschien is het tijd om niet alleen te wijzen, maar vooral te vragen: wat drijft deze gemeenschap, wie voelt zich hier thuis, en hoe kunnen we de horizon verruimen? Want juist in het gesprek, in het luisteren zonder oordeel, verschuilt een kans om te bouwen aan een samenleving waarin kracht, kwetsbaarheid en respect hand in hand gaan.

Verruim je horizon. Kijk voorbij de echo’s van het scherm, zoek de mens onder het verhaal.