Eerlijkheid, humor en lef – Waarom ‘I SWEAR’ het hart recht raakt

Sommige verhalen blijven hangen omdat ze niet alleen raken, maar ook ontwapenen. ‘I Swear’, de nieuwste film van Kirk Jones, is zo’n verhaal. Met een flinke scheut Britse humor en een open vizier neemt de regisseur je mee in het leven van John Davidson: een pionier, een bruggenbouwer, en bovenal een man die laat zien dat je met eerlijkheid en kwetsbaarheid de wereld iets mooier kunt maken.

John Davidson leeft met het syndroom van Gilles de la Tourette. Dat is soms lastig, vaak onbegrepen, maar bovenal een bron van talloze misverstanden én momenten van onverwachte humor. Wat ‘I Swear’ zo bijzonder maakt, is dat de film niet stil blijft staan bij de symptomen, maar focust op het mens-zijn. John laat zien: het is niet de aandoening die je definieert, maar de manier waarop je ermee leeft, lacht en soms huilt.

De film is grappig zonder flauw te worden. Kirk Jones verstaat de kunst van het subtiel portretteren: geen karikatuur, geen drama om het drama, maar pure, oprechte menselijkheid. Je voelt het ongemak tijdens de eerste ‘bespreekbare momentjes’, maar je lacht om de simpele wijsheid van John: soms is het leven gewoon een enorme kluwen, en kun je het beste jezelf blijven – grof of zacht, eerlijk of oprecht geëmotioneerd.

Wat ‘I Swear’ écht bijzonder maakt, is de kracht van normale dingen. Je ziet hoe John schertsend zijn weg zoekt tussen vrienden, familie, ongemakkelijke situaties en maatschappelijke verwachtingen. Zijn “gekke kantjes” worden geen probleem, maar een bron van verbinding. Zijn eerlijkheid is ontwapend, zijn humor helend – en zijn pioniersgeest is inspirerend. Door te laten zien wat hij écht denkt, worstelt en voelt, maakt hij ruimte voor anderen om hun verhaal te delen.

De film is een viering van acceptatie, tolerantie en het vinden van kracht in je kwetsbaarheid. Kirk Jones laat zien dat ‘anders zijn’ niet betekent ‘niet goed genoeg zijn’. I Swear is een ode aan iedereen die zichzelf durft te zijn, mét alle rafelrandjes. Want moed is niet: nooit bang zijn; moed is: spreken, leven, zweren, lachen – zelfs als het ingewikkeld is.

Laat je inspireren door John Davidson en zijn oneindige eerlijkheid. Misschien leer je wel dat het mooiste wat je kunt doen, gewoon jezelf zijn is.