• begroeting voor het nieuwe jaar
waar de tijd haar dagen telt
en de oude zich laat overdragen aan de nieuwe
plaveit uit de zoektocht naar kwaliteit van leven
en het puin van de van hun voetstuk vallende bonuscultuur en perverse prikkels
voor olifanten in porseleinkasten of steenstotende ezels
zich de afrit uit de verkeerschaos van ons sociaal territorium
legt het dreigende transformatie-infarct ons bloot
dat ‘recht’ niet een vrijheid is van wetten of regels
die ons voorschrijvend wordt toegestaan
maar voortvloeit uit de talenten van mensen
waar de ontdekking dat als woorden tekortschieten
verandering begint met een andere manier van kijken
en wij het ravijn dat wij produceerden
niet met kleine sprongetjes kunnen oversteken
groeit de overtuiging dat – als we vooruit willen
wij wantrouwen moeten wieden om vertrouwen te kweken
en terugvallen op de kostbare waarden
van betrokkenheid, ontwikkeling én persoonlijke groei
als wij willen scoren – als team van mensen
moeten wij het uitstekende papier – bedrukt met uitstekende inkt
tot een waardeloze combinatie maken
en herontdekken dat ‘goed’ hertalen
vraagt om ‘beter’ en (h)erkenning
om een omslag van ‘wij gebruiken elkaar’ naar ‘wij helpen elkaar’
om tijd en ruimte waarin respect voor elkaars mening
niet de weg van ontmoeting van hart tot hart blokkeert
wij ons niet langer blind staren op deuren die gesloten blijven,
en enkel kijken naar de deuren die open staan
in het besef dat (vaak) kleine dingen het grote verschil maken
goed of beter zijn begint met aanvaarding van het schrille contrast
dat het echte leven daar begint waar de comfortzone eindigt
dat – als je begrepen wilt worden – het ertoe doet dat je probeert te begrijpen
dat wie een weg wil vinden een weg kan maken
dat vooruitkomen durf vraagt om stil te staan
dat wie nooit gevallen is niet weet wat nodig is om vast te staan
dat plicht geen ‘moeten’ is, maar voortvloeit uit bereidheid iets op je te nemen
in de overdracht van het oude naar het nieuwe
ligt de uitdaging in het besef dat je moet je leren door te doen
waarbij geld geen rol speelt maar het leren risico te nemen
dat presteren in meetellen en meedoen de voldoening is
die wij als brandstof bij het verder gaan zullen ontvangen
en ons helpen problemen te leren kennen door ze op te lossen
wanneer wij op de olifantenpaadjes van ons leven
in de jacht op dat edelhert de hazen lopen laten
en vallend en opstaand durven ervaren
dat daar waar je struikelt een schat verborgen ligt
ontdekken wij dat niet problemen het ons moeilijk maken
maar de manier waarop we er tegen aankijken
de pleisters of kusjes daarvoor zijn
als wij niet langer de regels bestuderen om ze te overtreden
de stokpaardjes of zwart-witte mensbeelden durven uitbannen
als de roltrap waarop wij langs elkaar heen leven
kunnen wij tussen en uit de brokken van ellende en frustratie
de mensen en de dingen waar ons verlangen naar uit gaan
verbinden met onze dromen, behoeften en ambities
als wij het lef hebben om te kort te schieten
meer dan onhandig te ver te gaan
in het weten dat elk mens blij is met iets anders
– uniek als hij of zij is –
als wij geluk durven detecteren op basis van het innerlijk kompas
dat zich niet afwendt omwille van kleur, gezindte of geaardheid
maar welwillend toewendt naar mensen
kunnen wij als de kinderen – jasper of jezus genaamd
aanvaarden dat het niet de grote woorden zijn
maar het kleine gebaar dat ons doet aanvaarden
zo denken en zo doen
kan ons ontslaan van de stress van het leven
die vaak al in de babykamer haar aanvang neemt
door de elastiekjes die wij trekken – voor- of achteruit
maar als twijfel de waakhond van ons inzicht is
is dat wat we al weten wat ons tegenhoudt om te leren
en kan het wel te laat zijn om het leven dat gebeurt te leven
omdat het is nooit te vroeg is te ontdekken
dat je – om ergens te komen – iets moet achterlaten
terwijl wij wellicht andere plannen maken en hebben
mogen wij in het tijdperk van sociale bits en bytes
weer bloemenkinderen worden…
het beste uit onszelf en anderen halen
niet – door hen het vuur na aan de schenen te leggen
maar door het vuur in hun binnenste aan te wakkeren
mensen – groot en klein – hun eigen gang te laten gaan
laat ze groter groeien
niet – door kunstjes te leren
maar aan het succes van eigen(w)aardigheid
die bestemming vraagt een moedig besluit
niet door te registreren wat je uit handen geeft
maar door te activeren wat jij in jouw hand houdt
en de zorg die voortvloeit uit de verbinding tussen mensen
te strooien met de mantel van liefde
alsof het je eigen portemonnee is
in welke vorm van samenwerking dan ook
dingen laten gebeuren die anders niet zouden gebeuren
in het overtuigde weten
elk probleem heeft wortels – net zoals de oplossing ze nodig heeft
dat wij sámen in de komende tijd
de ware eigen kracht om, voor en met elkaar
in waardigheid mogen her-winnen, ontginnen en exploreren
en zo een spetterend 2014 verwezenlijken
Verruim de horizon 