Als de golven komen…

Achter de dijk ligt een uitgestrekt stuk land, een vogelgebied met enkel een smal pad dat door het sompige veld kronkelt. Bij hoog water loopt het deels onder en wordt dat wat eerst begaanbaar was onbegaanbaar. Het land wordt moeras.

In ons leven is het niet anders. Bij ‘hoog water’ begint dat wat eerst als vaste grond onder onze voeten voelde, te schuiven. In het begin een beetje, maar naar mate het ‘hoge water’ aanhoudt verandert dat wat vast leek in iets vloeibaars. Grenzen verschuiven, glijden. Dingen vermengen, vervagen en worden troebel.

Dat wat waar leek wordt onwaar. Wat onwaar was wordt waar. Niets is zo veranderlijk als wereldse waarheid.

De wereld zoals wij die kennen, is een door ons zelf gecreëerde wereld. Maar, we zijn vergeten dat achter die gecreëerde wereld nog een wereld ligt. Een wereld veel dichterbij, een wereld veel echter, een wereld veel steviger, dan je misschien vermoedt. Een wereld voorbij je denken, voorbij alle beelden, voorbij al onze verhalen. Ga aan dat alles voorbij, het zijn slechts sluiers.

Verstil. Stilte brengt je achter de sluiers. Stilte brengt je in een wereld die veel steviger, veel echter, veel reëler is dan onze gecreëerde wereld. Luister naar die stilte, volg die stilte, het brengt je in je innerlijke wereld, de wereld van je hart. Bouw daar je fundament. Als het water dan komt, als de golven dan omslaan, blijft Jij staan, gegrond in jezelf, gegrond in stilte, gegrond in liefde, in deze wereld, maar niet van deze wereld.

Leo Kaniok / Juni 2024